فرسودگی شغلی پرستاران در بخش های روان پزشکی

مقدمه: فرسودگی شغلی، سندرمی شایع در میان پرستاران بخش روان­پزشکی است و عدم توجه به آن منجر به افسردگی، رضایت شغلی پایین، عیب­جویی، سرزنش کردن و فقدان همدلی نسبت به بیمار، کاهش عملکرد شغلی، افزایش مشکلات بین فردی و خانوادگی و بالاخره اختلال در امر مراقبت از بیماران می­باشد، لذا هدف از این مطالعه درک تجارب پرستاران بخش روان­پزشکی از فرسودگی شغلی در بیمارستان­های روان­پزشکی مشهد در سال 1392 بوده است. روش­کار: این یک مطالعه­ی کیفی با رویکرد پدیدارشناسی تفسیری است. شرکت­کنندگان از میان پرستاران بخش­های روان­پزشکی بر اساس معیارهای پذیرش با نمونه­گیری هدفمند انتخاب شدند (12 نفر). جمع­آوری اطلاعات از طریق مصاحبه­های عمیق و بدون ساختار انجام و بر روی نوار ضبط و کلمه به کلمه بر روی کاغذ نوشته شد و سپس تحلیل اطلاعات به روش دیکلمن و همکاران (1989) صورت گرفت. یافته­ها: نتایج این مطالعه در قالب 3 درون­مایه­ی اصلی و 10 زیر درون­مایه: 1- راه رفتن روی شیشه (خشونت، برخورد با رفتارها و کلام غیر معمول بیماران، برآوردن نیازهای جسمی و روانی بیماران و اقدامات ناخواسته)، 2- زندگی در تارعنکبوت (حجم بالای کار، عدم درک مدیران، کمبود کارکنان) و 3- وضوح تاریکی (نیاز مالی، مسئولیت زندگی، مشکلات خانوادگی) از تجربیات مشارکت­کنندگان ارایه شد. نتیجه­گیری: بسیاری از نشانه­ها وشرایط مختلف موثر بر فرسودگی شغلی موجود در این مطالعه نشان می دهد که مداخلات باید منحصر به فرد بوده و بر تمام زندگی فرد از جمله رفتار، زندگی اجتماعی و محل کار تاثیر بگذارد، هم­چنین حمایت بیشتر مدیران نیز در پیشگیری از فرسودگی شغلی یک امر لازم است.